Pas përplasjes me ish-kryeministrin Mehmet Shehu, profesor Kamberit, i cili qëndronte pjesën më të madhe të kohës pranë Enver Hoxhës, i ka bërë përshtypje një telefonatë e po asaj dite, maj 1981 e Kadri Hazbiut, ministër i Brendshëm, i cili në orën 4 të mëngjesit pyeste me habi nëse gjërat ishin mirë.
Telefona e Hazbiut bëhej nga Saranda, ndërsa profesor Kamberi shpreh habi se nga ishte informuar Kadri Hazbiu për gjendjen jo të mirë shëndetsore të Enver Hoxhës, pas komplikacioneve që ai kishte pasur në mushkëri dhe për të cilat ishte informuar në detaje vetëm Mehmet Shehu.
Po ashtu në vijim të rrëfimit të tij, në librin “Pacienti ynë i veçantë”, profesor Kamberi rrëfen dhe një takim të zhvilluar mes tij dhe ministrit të Shëbndetsisë Llambi Ziçishti me sekretarin e Komitetit Qendror Ramiz Alia për t’i kërkuar lehtësim të ngarkesës së punës për Enver Hoxhën, i cili po kalonte probleme me shëndetin. Sipas Alisë, ka problematika për të cilat vetëm Enver Hoxha mund t’i japi zgjidhje.
“Në qershor, -tha Ramizi, -kemi Plenumin. Shoku Enver i ka parë të gjitha materialet dhe kjo nuk përbën ndonjë ngarkesë për të. Por ka punë, -vazhdoi ai, – të cilat neve nuk na i mban kurrizi. Këto nuk mund të mos ia paraqesim”, shkruan profesor Kamberi në librin e tij.
AHMET KAMBERI
…E bëmë pa folur më gjatë rrugën deri në vendqëndrimin tonë. Atje unë nisa t’ua tregoj se çfarë kishte ndodhur shokëve që po na prisnin: prof. Hoxha, prof. Gaçja, Ylli, Hajroja dhe Sabiti, por ministri e ndryshoi temën e bisedës. Pas një copë here ai na tha që do të shkonte në shtëpi dhe do të kthehej prapë. Nuk kishte kaluar një gjysmë ore qëkur ishte larguar ministri, kur merr në telefonin e brendshëm Kryeministri. -Ma jep ministrin, -tha ai me një zë të qetë.
-Nuk është, – iu përgjigja unë. – Ka shkuar në shtëpi dhe do të kthehet pas pak. Do t’i them që e kërkuat, sapo të vijë, – ia ktheva unë.
-Jo, jo, -tha ai. Por, shko ti vetë te Ramizi dhe thuaja edhe atij ato që më thatë mua.
-Jo, -i thashë unë pa hezituar, duke mbajtur parasysh se më pak se një orë më parë më kishte thënë që ti të mos vish më për gjendjen e shokut Enver, por të vijë ky, ministri. Dhe vazhdova, ministri nuk do të vonojë për të ardhur.
Do t’i them menjëherë, sapo të vijë. Ai nuk më tha gjë tjetër. Unë e mbajta receptorin në vesh, derisa ai e uli të vetin. Kur erdhi ministri, unë ia përcolla menjëherë porosinë e Kryeministrit.
Ai nguli këmbë që të shkonim bashkë. Por unë e kundërshtova, duke i kujtuar edhe atë që na kishte thënë Kryeministri. Mirëpo ai nguli këmbë fort. Në të vërtetë, unë kisha afërsi me të. Së pari, e kisha pasur prof. të kirurgjisë së përgjithshme. Së dyti, e kisha pacient: e mjekoja për hipertensionin dhe ankthin.
Ai ishte njeri shumë i ndjeshëm, i dhembshur dhe shumë i sjellshëm. Por kisha vënë re se nuk e kishte të lehtë t’i përballonte situatat e vështira. M’u dhimbs kur po vazhdonte të më luste me këmbëngulje dhe pranova ta shoqëroja. Po shkonte ora 22.00. Banesën e Ramizit e kishim afër dhe ai na priti, sapo i telefonuam. Unë nisa t’i tregoja ndodhinë me Kryeministrin:
-Shkuam dhe te Kryeministri, shoku Ramiz, por ai na priti një çikë si ters… Por ministri ndërhyri menjëherë dhe thjesht i shpjegoi atij arsyen përse shkuam, pa e zënë në gojë atë që na ndodhi me të. Ramizi na tha se do të bënin çmos për t’ia lehtësuar punën Pacientit lidhur me problemet e zakonshme. Në qershor, -tha ai, -kemi Plenumin. Ai i ka parë të gjitha materialet dhe kjo nuk përbën ndonjë ngarkesë për të. Por ka punë, -vazhdoi ai, – të cilat neve nuk na i mban kurrizi. Këto nuk mund të mos ia paraqesim.
U kthyem përsëri në dhomën e Ekipit. Pasi u treguam shokëve bisedën me Ramizin, ministri u largua. Para se të largoheshin edhe kolegët e tjerë, unë ua tregova fije për pe ndodhinë me Kryeministrin. Ata e morën si me të qeshur këtë dhe filluam të bënim shaka, se si do të dukeshim me lëkurë të rrjepur.
Por Hoxha i vari turinjtë dhe tha me atë stilin e tij, kur nuk ndihej rehat:-Hëëë! Mos e merrni me shaka, ju…
Ylli ia priti menjëherë me të qeshur:
-Profesor, ti mos u shqetëso. Se ty dhe mua nuk do të na rripet lëkura. Ne të dyve na ka lavdëruar, -tha ai.
Qeshëm përsëri dhe shokët u ngritën e shkuan nëpër shtëpi. Pak më vonë erdhi Suloja.
-Vetëm të paskan lënë? – më tha ai.
-Po, vetëm, -ia ktheva. – I kemi përcaktuar masat e duhura.
-Më thanë se takuat edhe Kryeministrin sonte.
-Po. E takuam, -i thashë dhe i tregova se si na ndodhi me të,
duke qenë i sigurt se ai do ta përcillte atje ku duhej.
Në të gdhirë, rreth orës 4.30, bie telefoni i jashtëm.
-Jam unë, Kadriu, -më thotë. Po flas nga Saranda. Ishte Kadri Hazbiu.
-Urdhëroni shoku Kadri, -iu përgjigja menjëherë.
-Ç’kemi, -tha ai, – mirë jeni?
-Po, -iu përgjigja unë, – mirë jemi, i habitur për telefonatën në
atë orë të natës dhe nga Saranda…
Ai vazhdoi përsëri me këmbëngulje:
-Po mirë, mirë?…
-Fare mirë. Shumë mirë, – iu përgjigja unë shkurt.
-E po në rregull, vetëm për të pyetur mora. Dhe e mbylli bisedën.
Më bëri përshtypje se nga e mori vesh ai që kishim probleme. Sipas rregullores sonë, ai nuk përfshihej në personat që mund të viheshin në dijeni. Ne ishim të autorizuar vetëm për Kryeministrin.
Në drekë Ekipi u mblodh përsëri. Ishte edhe Suloja. Unë i vura ata në dijeni për telefonatën e Kadriut, me qëllim që Suloja ta përcillte atë brenda, atje ku duhej. Ai kërceu përpjetë dhe me një ton nervoz më tha:
-Po ti, pse jep shpjegime në telefon?
-Po flisja me një anëtar të Byrosë Politike, Sulo, dhe nuk mund t’i mbyllja telefonin atij, -ia ktheva unë me qetësi.
Pas asaj dite, telefoni ynë i jashtëm u ndryshua. Numrin e tij do ta dinin vetëm anëtarët e Ekipit dhe natyrisht, shefi i sigurisë. Do të kalonte shumë kohë para se ta merrja vesh që Suloja i kishte mbajtur për vete këto informacione. Ditën tjetër, që në mëngjes, më merr ministri në telefon dhe më thotë:
-Ahmet, Kryeministri e kishte lexuar informacionin që më dhe ti. Ai më tha se nuk e kishte ditur se Ekipi punonte kaq mirë. Më tha, gjithashtu, -vazhdoi ai, -se ai i miratonte të gjitha kërkesat që i ishin paraqitur.
E pyeta ministrin nëse Kryeministri kishte vënë ndonjë shënim mbi informacionin tonë.
-Jo, -më tha ai, -nuk kishte vënë asnjë shënim.
Atëherë, iu luta atij, të vinte ai vetë shënimin për ato që më kishte thënë në telefon dhe të ma kthente informacionin.
Dhe kështu u bë. Ministri ma ktheu informacionin me shënimin e tij.
Unë ia dhashë atë Drita Ndonit, infermieres personale të Pacientit, që ta vendoste në kasafortën ku mbaheshin dokumentet e tjera mjekësore të tij, në infermieri. Ai dokument përmbante listën e problemeve më kryesore shëndetësore të Enverit.
Ato janë përfshirë në listën përfundimtare të sëmundjeve të tij, në seksionin e diabetit dhe të sëmundjes aterosklerotike kardiovaskulare, dërguar në shërbimin e anatomisë patologjike. Për sytë e një jo profesionisti ato mund të ishin të frikshme.
Pas pesë ditësh qëndrimi në shtëpi gjendja e Pacientit u përmirësua dukshëm dhe ai doli rregullisht në zyrë.
