SPANJË– Me risitë dhe veçantinë e personazheve të tij, La casa de papel është bërë një fenomen që kur Netflix e shtoi atë në rrjetin e tij në fund të vitit 2017 . Në fillim të po atij viti, Antena 3 kishte transmetuar sezonin e parë të këtij seriali, por gjithçka kaloi pa zhurmë. Transmetimi në Netflix bëri që seriali të shënonte një sukses global. Ai tashmë fillon udhëtimin e tij të fundit ,nga 3 shtatori, ditë kur lançohet sezoni i pestë.
Alex Pina, krijuesi i serialit që ka shtangur botën në Netfliz ka vendosur që ta mbyllë historinë me një fund befasues. Të pktën kështu tregon ai vetë. Në një intervistë për LaNacion.com, Pina tregon se në sezonin e pestë do të prezantohen tre prurje të reja, Rafael (Patrick Criado), i biri i Berlinit; René (Miguel Ángel Silvestre), një dashuri e vjetër e Tokios ; dhe Sagasta (José Manuel Seda), komandant i Forcave Speciale të Ushtrisë Spanjolle.
Me bandën e izoluar në Bankën e Spanjës dhe Profesorin e kapur, në sezonin e pestë dhe të fundit të La casa de papel, armiku më i fuqishëm me të cilin grupi është përballur ndonjëherë shfaqet dhe është: Ushtria. Alex Pina është shumë i qartë për çmimin që mund të paguajë nëse devijon vetëm disa centimetra nga rruga e ndjekur në imagjinatën e atyre që mezi e presin vazhdimin e këtij dhe nuk është i gatshëm ta bëjë këtë. Ai premton: Shpërthim!
Intervista e plotë:
Pyetje: A jeni i shqetësuar nëse fansat mund të zhgënjehen, siç ndodh shpesh me fundet e serialeve shumë të njohura?
-E kam menduar shumë, sepse besoj se fundi i një seriali është një akt që është gjithmonë i dënuar me zhgënjim.
Pyetje: Pra kjo pritet?
-Po, sepse njerëzit janë shumë të lidhur emocionalisht me personazhet dhe gjithmonë do të kenë një pamje tepër kërkuese. Kjo është ndjenja që ata na kanë transmetuar. Ne me të vërtetë patëm një krizë të madhe kur arritëm në kapitullin e fundit.
Pyetje: Çfarë ndodhi?
-Ne kishim një fund të paracaktuar, dhe papritmas kuptuam se nuk funksiononte. Ishte momenti më kritik. Ne po xhironim me tre sezone dhe pikërisht në atë moment e kuptuam dhe thamë: “Kjo që kemi shkruar është marrëzi”….
Pyetje: Me kaq pak kohë, mundët ta modifikonit?
-Praktikisht gjithçka. Ne bëmë shumë, shumë versione dhe dy ose tre ditë pasi koha jonë kishte mbaruar, gjetëm një kthesë përfundimtare që i dha kuptim. Sepse do të gjeni shumë gjëra që i japin kuptim asaj që keni parë që nga fillimi i La casa de papel.
Pyetje: Duke thënë këtë, ju krijoni edhe më shumë ankth tek pritësit…
-Mund të jetë, por ne kemi qenë shumë të shqetësuar për cilësinë vizuale, ne donim të ofronim një shfaqje të jashtëzakonshme. Për më tepër, ajo që kishim ishte një marrëzi që do të gjeneronte një zhgënjim të madh. Në kokën tonë ne thamë “Publiku ynë do të na kryqëzojë, sepse kjo nuk është në përputhje me pritjet”. Dhe ai panik, na bëri të mendojmë se përfundimi ishte i keq.
Pyetje: Tingëllon shumë stresuese …
-Kisha drejtorin e prodhimit që më telefononte çdo ditë dhe më thoshte: “Ne nuk mund të presim më, më jep atë që ke”. Dhe unë iu përgjigja: “Nuk mund t’jua jap këtë sepse ata na dëbojnë nga planeti.”Është shumë e vështirë të përballesh me fundin e një serie, me një fenomen të madh, sepse pritshmëria është e madhe.
Pyetje: Por në të njëjtën kohë, dhe duke marrë parasysh nivelin e stresit, nuk është gjithashtu një lehtësim?
-Natyrisht që ka një lehtësim, sepse edhe shkrimi është një vuajtje më vete. Pastaj, kur të përfundojë procesi i të shkruarit të diçkaje, qoftë një seri, një dokumentar apo një libër, ka një lehtësim, i cili është pasojë e një procesi të madh pune dhe vuajtjesh të vazhdueshme. Dhe mos harroni atë emocionale. Kur po xhironim sekuencat e fundit të La casa de papel , me të vërtetë ndjeva zinë e lamtumirë sme ata personazhe. Shumë gjëra janë të përziera…
Pyetje: Dhe nëse flasim për emocionet, unë gjithashtu imagjinoj ndjenjën e trishtimit kur seriali u transmetua fillimisht në Antena 3 dhe ishte një dështim.
-Ajo që ndodhi me La casa de papel ishte një mrekulli; dhe në atë kohë, për ne një utopi. Në Netflix u lançua pa një fushatë reklamuese, me të cilën u bë pjesë e një katalogu prej 250 mijë seri që ata kanë në Shtetet e Bashkuara dhe 200 mijë në Evropë. Në asnjë moment nuk menduam se ajo që ndodhi, do të ndodhte. Kur në karnavalin e Rio de Janeiro filluan të visheshin me të kuqe me maskën e Dalit, ose në Arabinë Saudite një burrë tregoi tatuazhin e Tokios, ne thamë “kjo është çmenduri”.
Pyetje: Sa kishin të bënin mediat sociale me suksesin e La casa de papel ?
-Shiko, unë jam analog dhe jam i nderuar. Unë me të vërtetë jam shumë pak dixhital. Rrjetet krijojnë një vëllim të madh bisedash të të gjitha llojeve, dhe unë mendoj se kjo është e mrekullueshme. Kur bën një projekt krijues, të flasësh për të dhe të krijosh një debat të nxehtë më duket mirë. Sepse më parë ne ishim mësuar me gjërat që ndodhnin në një realitet të caktuar. Unë mendoj se zhurma është e mrekullueshme kur krijon një produkt imagjinar, qoftë film apo seri. Unë gjithmonë besoj se polemikat janë të nevojshme dhe të mirëpritura.
Pyetje: A është gjithashtu e dobishme kur debati tejkalon trillimin dhe lindin pyetje në lidhje me zgjedhjen e aktorëve, siç ishte rasti me Belén Cuesta, e cila luajti një grua transseksuale në sezonin e katërt?
-Mendoj se kur del një serial, gjithçka ndihmon. Casa de Papel ka krijuar polemika sepse ka mbrojtës që janë pothuajse fanatikë: ata janë të vëmendshëm ndaj asaj që ndodh me personazhet dhe zhvillojnë teori të të gjitha llojeve në lidhje me rrëfimin e ardhshëm. Por më ka ndodhur edhe mua me Sky Rojo , i cili ka një linjë editoriale të qartë për temën që trajton. Mund të ketë një formë që shumë njerëzve nuk u pëlqen, por është një vendim krejtësisht i qëllimshëm.
-Meqë përmendët Sky Rojo , një seri tjetër që mban emrin tuaj, po mendoni të bëni një vazhdim tjetër?
-Në parim ne e kemi lënë me një përfundim të hapur dhe kemi mundësi narrative për të vazhduar. Sky Rojo ka ende shumë për të dhënë, dhe mua më duket shumë stimulues sepse më ka lejuar të bëj diçka me shumë shpirt, por absolutisht të ekzagjeruar. Pjesa 2 ka një gjë tejet lozonjare që ne e kemi shijuar shumë, është shpërthyese dhe energjike. Praktikisht pjesa e dytë e Sky Rojo u shkrua në të njëjtën kohë me të pestën e La casa de papel dhe kjo ishte shumë mirë për mua. Hidhesha nga njëri në tjetrin.
Pyetje: Me atë që thoni, e kuptoj që për ju zhanret e thjeshta janë jashtë mode…
-Gjëja më interesante në këtë profesion është bërja e zhanreve të reja, përzierje shpërthyese. E ardhmja e serialeve është që të rizbulojmë veten si shkrimtarë. Po vjen një kohë pozitive dhe ne duhet të jemi atje dhe të shohim sesi e rizbulojmë veten.
Pyetje: A mund të vijë një sezon i ri i La casa de papel në të ardhmen?
-Thoni nëse do të ketë edhe një sezon tjetër? Shikoni, kjo është sikur të ndahesh nga gruaja. Të duket sikur je në zi, një periudhë që duhet të kalosh, një proces përshtatjeje emocionale. Tani për tani më duket e paimagjinueshme që ka diçka më shumë për të thënë në lidhje me një personazh, ose të kërkosh elemente për një tjetër sezon. Por unë ende nuk e di se çfarë t’ju them, sepse është gjithashtu e vërtetë që ne nuk e kishim as sezonin e tretë, dhe përfunduam duke bërë 3, 4 dhe 5 me dy grabitje. Unë mendoj se koka jonë nuk është gati të mendojë për një grabitje të tretë. Ndoshta brenda tre apo katër vitesh diçka mund të ndodhë. Por tani për tani nuk ka asgjë të menduar.
Pyetje: Për të thyer mitin për të cilin po flisnim, mendoni se La casa de papel 5 do të mbahet mend si më i miri nga të gjitha sezonet?
-Ajo që mund t’ju them është ky është sezoni më shpërthyes, ndoshta më i komplikuari për shikuesin, dhe gjithashtu për ne sepse kemi hyrë në një zhanër lufte që na ka bërë të regjistrojmë 32 ditë një episode. Është çmenduri kur ke parasysh se shumë nga filmat që po bëhen tani janë bërë në gjashtë javë. Ne kalojmë në nivel ekstrem. Shikuesi do të shkojë në një udhëtim me shumë ulje -ngritje emocionale, dhe shpresoj se ata do të mbeten të kënaqur.
